Na zdjęciu: różaniec.

Dzięki swojej barwnej osobowości i charyzmie, Jan Paweł II stał się bohaterem wielu ciekawych anegdot:

JESZCZE NIE WSZYSCY…

25 lutego 1979 roku papież przybył do rzymskiej parafii Matki Boskiej Częstochowskiej. Na spotkaniu obecni byli pielgrzymi z Polski. Papież przywitał wszystkich serdecznie po polsku, po czym przechodząc na włoski oświadczył:

– Teraz to, co powiedziałem, muszę przetłumaczyć na włoski, ponieważ jeszcze nie wszyscy z tu obecnych nauczyli się języka polskiego.

________________________________________

PRZYSTOJNIAK

Podczas wizytacji jednej z podhalańskich parafii przejęta z wrażenia gaździna pomyliła się, wygłaszając tekst powitania kardynała Karola Wojtyły i zamiast zatytułować go „nojdostojniejsym”, powiedziała „Witojcie nom nojpszystojniejsy księze kardynale”. On zaś spojrzał na nią z filuternym błyskiem w oku i odparł:

– No, coś w tym jest!

________________________________________

OSTROŻNOŚĆ

Pierwszą audiencję generalną nowy Ojciec Święty zakończył słowami:

– Więcej już nic nie mówię, bo jeszcze bym coś takiego powiedział, że później Kongregacja Nauki Wiary musiałaby się do mnie dobrać!

________________________________________

JEDNAK NIE UKRADŁ

Podczas jednej z narciarskich wypraw w rejon Kasprowego Wierchu kardynał Wojtyła został zatrzymany przez czeskie Wojsko Ochrony Pogranicza. Jeden z żołnierzy ze zdumieniem przeglądał dokumenty, podane przez kardynała, w końcu krzyknął z oburzeniem:

– Czy zdajesz sobie sprawę, komu ukradłeś papiery, ty durniu? Trzeba będzie cię zamknąć!

Kardynał próbował tłumaczyć, ale żołnierz był nieprzejednany:

– Kardynał na nartach? Myślisz, że jestem idiotą?

Kiedy po chwili sprawa się wyjaśniła, zdumiony Czech rozpływał się w przeprosinach.

________________________________________

PAPIEŻENIE

Jan Paweł II do odwiedzającego go polskiego księdza:

– Poczekaj chwilę na mnie, muszę trochę popapieżyć.

________________________________________

WYSTARCZAJĄCO UCZCIWY KARDYNAŁ?

Podczas jednego ze spotkań w krakowskiej kurii kardynał Wojtyła wspomniał, że niebawem wybiera się do Rzymu. Słysząc to jeden z księży powiedział dość głośno:

– Żeby tak znalazł się jakiś uczciwy ksiądz, który przywiózłby mi z Rzymu kilka różańców dla moich chorych…

Słysząc to, kardynał odpowiedział z uśmiechem:

– A czy zdaniem księdza ja byłbym wystarczająco uczciwy?

________________________________________

CUD!

W czasie środowej audiencji w styczniu 1979 roku Ojciec Święty przemawiał jak zwykle także w języku polskim. Ponieważ rozentuzjazmowani Włosi także to przemówienie przerywali gromkimi oklaskami, papież skomentował z uśmiechem:

– O, stał się cud: widać, że wszyscy Włosi rozumieją po polsku. To jakby nowe Zesłanie Ducha Świętego!

________________________________________

CESARZOWA CHIŃSKA

W szwajcarskiej klinice przebywał na leczeniu przyjaciel Papieża, bp Andrzej Deskur. Pewnego dnia Ojciec Święty postanowił do niego zadzwonić. Kiedy dodzwonił się do szpitala, poprosił o połączenie z pokojem księdza biskupa. Dociekliwa telefonistka zapytała:

– A kto mówi?

– Papież! – Padła krótka odpowiedź. Panienka na moment zaniemówiła, ale szybko pozbierała się i odpowiedziała rezolutnie:

– Z pana taki papież, jak ze mnie cesarzowa chińska!

Gdy wszystko wyjaśniono, chciano podobno zwolnić z pracy ową kobietę, ale papież natychmiast się za nią wstawił, gdyż – jak sam wyznał – „setnie się ubawił”.

________________________________________

KATOLIK

Podczas jednego ze spotkań z wiernymi Papież podał rękę pewnej Amerykance. Ta, uszczęśliwiona, zaczęła mu opowiadać, że kiedyś należała do sekty protestanckiej, ale katolicyzm ją urzekł i jest przekonana o prawdziwości wiary katolickiej. Po chwili Papież przerwał jej potok słów, mówiąc z uśmiechem:

– Mnie pani nie musi przekonywać, ja jestem katolikiem!

________________________________________

TRUDNY JĘZYK POLSKI

Wielu watykańskich dostojników podjęło próbę nauczenia się – niełatwego przecież – języka polskiego. Jeden z nich spotkawszy kiedyś Papieża na korytarzu zagadnął:

– Jak się czuje piesek?

Papież spojrzał na niego zdumiony, po czym z uśmiechem odparł:

– Hau, hau!

________________________________________

BEZ KOLEJKI

Pomiędzy beatyfikacją a kanonizacją o. Maksymiliana Marii Kolbego minęło zaledwie 11 lat. Krótko przed uroczystością papież miał to skomentować:

– Rzadko się zdarza, aby błogosławiony tak szybko awansował na świętego. Ale ponieważ o Kolbe całe życie się spieszył, to trzeba było go załatwić poza kolejką.

________________________________________

MOGĘ WSTAĆ!

W czasie pierwszej pielgrzymki do Niemiec w 1980 roku dziennikarz zapytał Jana Pawła II, czy zgadza się ze stwierdzeniem, że zbyt mało czasu poświęcił na rozmowy z protestantami.

– W Moguncji mogę wstać o dwie godziny wcześniej, ażeby z nimi rozmawiać, ale czy oni też wcześniej wstaną? – odpowiedział Papież.

________________________________________

PAPIEŻ I ZAKONNICE

Podczas jednego ze spotkań z siostrami zakonnymi Papież stwierdził:

– Bardzo was cenię i lubię, ale schodzę wam z drogi, bo wy najchętniej rozerwałybyście papieża na sztuki. A mnie się jeszcze do relikwiarza nie spieszy…

Innym razem w hiszpańskiej Avili, gdy szum czyniony przez rozradowane zakonnice stawał się już wprost nie do zniesienia, Papież wypalił:

– Te siostry, które ślubowały milczenie, hałasują tu najgłośniej!

________________________________________

HYMN

Podczas pielgrzymki do Stanów Zjednoczonych Polonia amerykańska wielokrotnie witała Papieża głośnym śpiewem „Sto lat”. Za którymś razem Papież stwierdził:

– Jeżeli będziecie ciągle to śpiewali, to Amerykanie pomyślą, że to polski hymn narodowy!

________________________________________

JUŻ NIE TAKI PORZĄDNY

W czasie jednego z pierwszych spotkań z młodzieżą pod „papieskim oknem”w Krakowie Ojciec Święty stwierdził:

– Kiedy tutaj dawniej byłem, byłem całkiem porządnym człowiekiem. Nigdy nie wyłaziłem na okna. A teraz co się ze mną stało?

________________________________________

NOWA LITURGIA

W czasie drugiej pielgrzymki do ojczyzny Papież odwiedził Górę św. Anny. Uczestniczył tam w nieszporach, przerywanych wielokrotnie przez oklaski, a zakończone spontanicznym śpiewem „Sto lat”. Papież rzecz jasna wykorzystał sytuację:

– Chodziłem na nieszpory od dziecka, potem jako kapłan je odprawiałem, ale te są pierwszymi, podczas których śpiewa się „Sto lat”. Czyżby to jakaś nowa liturgia?

A gdy wierni zaczęli skandować „Zostań z nami”, odpowiedział:

–  Zostałbym z wami, ale bardzo ciężko byłoby przenieść Bazylikę św. Piotra!

________________________________________

Historie przytoczone z książki ks. Kazimierza Pielatowskiego „Uśmiech Jana Pawła II”, wyd. Hlondianum 1991 i z artykułu Agnieszki Huf.

Deklaracja dostępności

Urząd Marszałkowski Województwa Łódzkiego © 2020

Rok Papieski Łódzkie